Rode vlag op ‘den toren’:

er wordt gevlogen op de ‘Wilrijckse Plein’



Ondanks het bar slechte weer en de vele regen, werd er toch wat gevlogen op deze eerste officiële Belgische vliegmeeting. Het publiek moest echter veel geduld opbrengen om toch maar een van de pioniers aan het werk te zien. Een dag was het zo erg gesteld, dat men Jan Olieslagers smeekte om tegen beter weten in een paar proeven te doen. Al bij al kwamen de organisatoren uit de kosten en werden er de volgende jaren nog meetings georganiseerd.

Om de bevolking van Antwerpen op de hoogte te houden van de evoluties op het vliegterrein, werd de toren van de kathedraal gebruikt als seinpost. Een zwarte vlag : men vliegt niet, een rode vlag : men vliegt, een witte vlag : men zal waarschijnlijk vliegen.

Op het terrein zelf, had men in navolging van de scheepvaart een seinmast geplaatst. 

Hier werd door middel van diverse vlaggen aan het publiek kenbaar gemaakt wat er stond te gebeuren, wie er zou vliegen of proefdraaien en welke prijs de durfal van dienst zou proberen in de wacht te slepen.

Verder waren er diverse tribunes voorzien voor het publiek. Al bij al was deze vliegweek geen goedkope bedoening. Wanneer prins Albert aan Jan Olieslagers vraagt wat men zoal moet hebben om vliegenier te worden, antwoordt deze gezwind : “veel moed, veel durf en vooral veel geld”, ondertussen meewarig naar zijn verongelukte toestel kijkend.

Maar er viel in die tijd aardig wat te verdienen aan prijzengeld, tenminste als men een puike prestatie neerzette.

Jan Olieslagers was in Antwerpen en ver daarbuiten gekend voor zijn exploten op de fiets en de motor. 

Hij maakte tijdens deze vliegweek zijn debuut in de luchtvaart en kon door zijn enorme populariteit bij de Antwerpse bevolking op veel bijval en enthousiasme rekenen.

Op het terrein van de Wilrijckse Plein werden nadien nog regelmatig vliegweken georganiseerd. 

Het zou als vliegveld in gebruik blijven tot 1920 : op dat moment maakte de uitbreiding van de stad het vliegen hier zo goed als onmogelijk.